Wow, dat loopt gesmeerd...

Gisteravond lukt het me, na een paar tevergeefse pogingen eerder, om mn versnelling te stellen. Al anderhalve week kreeg ik hem niet op het lichtste verzet. Da's vooral bij de zwaardere beklimmingen niet fijn.  Vandaag bleek die verbetering bijwerkingen te hebben. Wat al vaker gebeurde was dat, zodra er veel kracht op de ketting kwam, deze zich vastbeet in het voorste grote tandwiel en niet meer loskwam. Dat loopt dan helemaal vast, je moet gelijk stoppen en de boel losplukken.  En wanneer komt er veel spanning op de ketting? Bij een beklimming. En het laatste wat je wil is er tijdens een beklimming er vanaf moeten. Als het namelijk stijl is kom je er vervolgens niet meer op. Je ksn dan je aanloopje niet meer maken. Dat gebeurde tot nu toe 2 á 3 x per rit. Maar om een of andere reden loopt de zaak vandaag constant vast. "Olie, smeren" komt in me op. Onderweg in Winchester op zoek naar de Poundland. Da's het zusje van de Action. Je weet wel, zo'n winkel waar je naar binnen stapt met het idee dat je niets nodig hebt, een kwartier later sta je buiten met een tas vol overbodige spullen waarvan je DENKT dat ze handig zijn. Ja, hebbes, spuitbusje smeerolie. Ik spuit de halve bus leeg, ga weer op de fiets ..... wat? Doodstil, geen piep, geen kraak, niets. Ik was er aan gewend geraakt dat er ergens onder mij bij het fietsen een compleet concert aan gepiep en gekraak vandaan kwam. Het concert zwelde normaal gesproken aan wanneer ik bergop ging. Ik was eraan gewend, het was troostend zelfs. Naarmate ik harder moest trappen, begon te zweten, te hijgen en buiten adem raakte, begon het daar beneden harder te piepen en te kraken. Alsof mn fiets zei: "ja toe maar jongen, het is werken geblazen nu!" En nu.... stilte niets. Het loopt als een zonnetje en mijn ketting is sindsdien niet meer vastgelopen. Afkloppen. God save the Queen AND Poundland.