Een nare kraak en Opa Luining
24 juni 2019 - Romsey, Verenigd Koninkrijk
Vandaag van Bognor Regis naar Southampton, 83 km. Viel niet tegen, voel mn beenspieren wat me een goed teken lijkt. Kan nog wel wat spieren gebruiken als ik over een week in Devon en Cornwal kom. Vanmorgen: na 20 km komt er een nadrukkelijk gekraak uit mn cranckstel. Dan gebeurt het; mn gedachten slaan op hol: Shit! Vast een versleten lager, probleem, fietsenmaker, hebben ze dit lager wel en zo niet wat dan .... etc. etc. Dit is wat er gebeurt, je brein gaat onmiddellijk rampscenario's schetsen. Een mens lijdt het meest door het leed dat hij vreest. Dus..... nee, niet gelijk het ergste denken, laten we het wat aanzien. En ik stop de negatieve gedachten, ze zijn nergens bij behulpzaam. Gek, dan schiet Opa Luining in mn gedachten; de Opa van Jeannette, haar vier zussen en broer. Hij was dik halverwege de negentig en zeer actief betrokken en helder. Hoe is het Opa? "Goed! Ja, ik voel weleens wat hoor....". Daar liet hij het dan bij. Op zo'n leeftijd had hij voldoende reden om zich zorgen te maken over z'n gezondheid en hij hield van het leven. Maar zijn "Ja, ik voel weleens wat hoor..." was een soort van berusting: ik neem mijn gezondheid zoals het is en je hoort me niet klagen. Komt wat komt.... Zo wil ik met de nare kraak omgaan: "Ach, je hoort wel eens wat....." Nog een paar zinnen over Opa Luining: Eigenlijk was hij een engel vermomd als een opa. God had allang het noodlot aan zien komen dat Jeannette, haar zussen en broer zou treffen. Daarom stuurde hij alvast (opa) Bernardus Luining naar aarde. De meeste mensen worden geboren voor zichzelf, maar bepaalde mensen worden geboren om anderen licht en vreugde te brengen: en dat konden de Bosschertjes wel gebruiken. Wat een unieke, lieve mooie Opa was dat en wat een voorrecht om hem gekend te hebben. De nare kraak in mn cranckstel zit er nog....
Lieve groet Paul en Dineke